به گزارش همشهری آنلاین، روزنامه همشهری نوشت:
برقراری صلح و آرامش بخشی از مضامین همیشگی رویدادهای ورزشی در سطح بین‌المللی بوده است. حفظ فاصله ورزش با سیاست‌زدگی و مناقشات حاکم بر فضای عمومی کشورها خط قرمز این رقابت‌ها بوده است. فدراسیون‌ها و نهادهای بین‌المللی ورزشی نیز با سختگیری بیشتری در مقایسه با سایر سازمان‌های بین‌المللی سعی در عاری ماندن ورزش از مناسبات سیاسی داشته‌اند. فوتبال به‌عنوان محبوب‌ترین و پرطرفدارترین صحنه رقابت ورزشی، پررنگ‌ترین نقش را در این مسئولیت اجتماعی ایفا کرده؛ تقویت روحیه ملی و همبستگی ملت‌ها فارغ از تنگناها در محیط و دایره سیاست نیز زیر پوست برگزاری مسابقات فوتبال به چشم آمده است.
دود اختلافات و تعارضات داخلی ۲ماه اخیر کشور کی و از کجا به جام‌جهانی فوتبال۲۰۲۲کشیده شد و از سوی معدود جمعیت‌های پرهیاهو به ضدمفهوم ملی و میهنی این رقابت‌ها مبدل شد؟ چرا رویه دائمی و قاعده پرقوام مسابقات جهانی در شعارهای ضدآتش‌افروزی، تنازعات داخلی، خونریزی، فقر و جلوگیری از بروز درگیری‌ها و جنگ‌های داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی نقض شد و بازیکنان تیم ملی به‌صرف حضور تیم ایران در رقابت‌های جام‌جهانی آماج شدیدترین حملات و تخریب‌ها قرار گرفتند؟ صرف فضای ملتهب سیاسی ۲ماه اخیر کشور منطق جاری و محکمی برای انصراف بازیکنان در رقابت‌های جام‌جهانی یا پهن کردن رخت ملوث سیاست روی دیوار جام‌جهانی و جلوی انظار جهانی بود؟ فردای پایان رقابت‌هایی از این دست کدام منطقه‌الفراغ و عالم تنفسی از این دست برای مردم سرزمین ایران باقی می‌ماند؟ به‌راستی دیوار ترک‌ناخورده دیگری برای چفت‌و بست‌های فردای آشتی سر پا می‌ماند؟
حوادث انتخاباتی۱۳۸۸و اعتراضات منتهی به خشونت‌های خیابانی۱۳۹۶و ۱۳۹۸تنها بخشی از اتفاقاتی بودند که کم یا زیاد با مشابهت‌های یک رویداد سیاسی می‌توانستند صحنه انتقام‌گیری معدودی از ایرانیان از خودشان در آوردگاه‌های ورزشی باشد، اما در تلخ‌ترین شرایط نیز منجر به خوشحالی از باخت تیم ملی نشد.
حتی بروز برخی خوشحالی‌های محل تعجب از روی کار آمدن دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق آمریکا و خروج کاخ سفید از برجام در اردیبهشت‌ماه۱۳۹۷نیز مانع از شادی بی‌حدوحصر ایران در رویارویی فوتبال ایران با اسپانیا و پرتغال در خردادماه همان سال نشد. شادی‌های پراکنده خیابانی پس از باخت دوشنبه عصر فوتبال ایران مقابل انگلیس چه تعبیری جز برخورد سیاسی با این رویداد ورزشی داشت؟ آش این تنازع در زمان حضور تیم ملی در رقابت‌های جام‌جهانی قطر آنچنان شور شد که حداقل نقدها نسبت به رفتارهای ضدمیهنی برخی از ایرانیان نیز تحمل نشد و سنگین‌ترین دشنام‌ها نثار انتقادهای اعتدالی و مودبانه و از سر دلسوزی چهره‌ها و فعالان سیاسی شد. معترض‌ترین جریانات سیاسی حوادث ۲ماه اخیر کشور نیز تسویه‌حساب‌های سیاسی سر تیم ملی را به نقد کشیدند و آن را خارج از رفتارهای مفید به حال وطن و آینده کشور دانستند. با این حال مخالفان افراطی این بار با تمام قوا پای فوتبالیست‌ها را به میدان سیاست کشیدند تا از این آش و ملغمه شور و تاریک، یک‌بار دیگر دغدغه‌ها نسبت به حرکت‌های مبهم آنان برای آینده ایران سر به فلک بگذارد.
علی شکوری‌راد، دبیر کل حزب اتحاد ملت که حزبش با تعلیقی ۳ماهه در حوادث ۲ماه اخیر کشور روبه‌رو شده است، طی توییتی در واکنش به اتفاق اخیر نوشته است: «نمی‌شود آنهایی را که از باخت تیم ملی فوتبال ایران خوشحالی کردند هموطن خود دانست؛ چه برسد آنها که قلب جوانان ملی‌پوش وطن را هدف گرفته و بی‌شرف خطاب‌شان کردند یا بدون شرم پرچم انگلیس را بالا بردند. ورزش و فوتبال هم بخشی از زندگی جوانان است. ملت مظلوم ایران از دوطرف تیر می‌خورند.»
جلیل محبی، دبیر سابق ستاد امر به معروف و نهی از منکر نیز در توییتی با اشاره به آسیب نحوه مواجهه با باخت تیم ملی مقابل انگلیس به مسئله هویت ایرانی‌ها اشاره کرد و نوشت: «بیش از باخت تیم‌مان از باخت هویت‌شان ناراحتم.»
نظر شما